(Όταν κλείνει ένα Σχολείο, ανοίγει μια φυλακή. Όταν κλείνει ένας Ιστορικός Εκδοτικός Οίκος, φτωχοποιείται πνευματικά η χώρα).
Θα μου επιτρέψετε, να καταθέσω προσωπική εμπειρία σχετικά με τον παραπάνω Εκδοτικό Οίκο. Από την πρώτη χρονιά του διορισμού μου στο Δημόσιο, το είχα τάμα να, με την πρώτη άδεια μου, να επισκεφτώ το Βράχο της Ακρόπολης, το μύθο που έπλασα από τα μαθητικά μου χρόνια, για το Παγκόσμιο Μνημείο Πολιτισμού. Μετά την καταλλαγή, των θλιβερών γεγονότων του εμφυλίου, από το 1951-53 άρχισε να ροδίζει και στη χώρα μας, “η τουριστική κίνηση” και φυσικά η Ακρόπολη μαγνήτιζε το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Σε προηγούμενο χρόνο είχα επισκεφθεί, αλλά πολύ φευγαλέα το Βράχο. Αυτή τη φορά είχα την άνεση χρόνο και ήθελα να τον εκμεταλλευτώ. Πήρα δυο χάρτες από αυτούς που διέθεταν τα τουριστικά γραφεία-περίπτερα, αλλά δεν με ικανοποιούσαν. Με πληροφόρησαν ότι, αυτό που ζητούσα μόνο στου Ελευθερουδάκη θα το έβρισκα. Με την αναγγελία του αιτήματός μου, σοβαρός κύριος του καταστήματος μου απάντησε: Μα, βλέπω πως κρατάτε δυο χάρτες, από αυτούς που ζητάτε. Αυτοί είναι “ιμιτασιόν” από τα περίπτερα, ανταπάντησα. Εγώ, ήρθα από την Αλεξανδρούπολη και ήθελα το δικό σας Χάρτη-οδηγό, ιστορικό εγχειρίδιο, για να δω μερικά πράγματα σωστά. Δυστυχώς μου απαντά, έχουν εξαντληθεί και δεν πρόκειται να τον επανεκδώσουμε γιατί έχει “υψηλό κόστος” και όπως βλέπετε η αγορά γέμισε από αυτούς τους “ιμιτασιόν”, όπως πολύ σωστά, τους λέτε. Εξέφρασα τη λύπη μου, και εκεί που κίνησα να φύγω, περιμένετε για λίγο και απευθυνόμενος στην υπάλληλο, η οποία, ανερχόμενη από την αποθήκη, του είπε ότι έχουμε μόνο τέσσερα αντίτυπα. Φέρε και δώσε ένα στον κύριο, σ’αυτόν, δε θα πάει χαμένος. Τον φυλάω, σαν κόρη οφθαλμού. Με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο γιατί, οσάκις φιλοξενούσα φίλους απέξω, παίρνανε μια γενική εικόνα. Είναι σπάνιο εγχειρίδιο, έγχρωμο εικονογραφημένο, ιστορικά τοποθετημένο, πάνω στα μνημεία του Βράχου. Θυμάμαι τα λόγια του ότι είναι δύσκολη, ασύμφορή η επανέκδοσή του, γιατί ο κόσμος συνήθισε στα εύκολα, τα φτηνιάρικα. Είναι γνωστή η συνεισφορά του Εκδοτικού Οίκου Ελευθερουδάκη, στο χώρο των γραμμάτων της τέχνης, ιδίως, στον Τομέα της παιδείας. Οι εκδόσεις του κοσμούν Δημόσιες και Ιδιωτικές βιβλιοθήκες, με σπάνια έργα. Εκδόθηκαν πολλά αξιόλογα βιβλία, μεταξύ των οποίων σπουδαία θέση κατέχει η μορφωτική Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, σπάνιο βοήθημα, που λύνει απορίες, σε όσους την επικαλούνται.
Τα καταστήματα του “Οίκου”, απλώθηκαν σε όλη τη χώρα και είναι προνόμιο για την πόλη μας, να φιλοξενεί προϊόντα, του Ιστορικού Πνευματικού Οίκου.
Είχα τη χαρά, στα τριάντα χρόνια παραμονής μας στην Αθήνα, να επισκέπτομαι το Ιστορικό κατάστημα, με σπάνιες, επιμελημένες, καλλιτεχνικές εκδόσεις. Εκεί που χτυπούσε το μάτι μου ήταν οι εκδόσεις της Αθωνικής Πολιτείας του Αγίου Όρους, εκδόσεις υψηλών προδιαγραφών αλλά και απαιτήσεων.
Έχω γράψει και άλλη φορά ότι, η κρίση στη χώρα μας πρωτίστως είναι πνευματική. Ακούω-διαβάζω την κρίση που περνά η αλυσίδα Καταστημάτων Μαρινόπουλου, βασικών ειδών διατροφής, που δείχνει το βαθμό φτωχοποίησης των νοικοκυριών της χώρας όταν, με το πρωινό ξύπνημα, η νοικοκυρά θα τρέξει για το ψωμί, το γάλα, τα αναγκαία για το μεσημεριανό. Όταν λοιπόν η κοινωνία φτάνει σε αυτό το σημείο να περικόπτει από τα βασικά αγαθά διατροφής, να κλείνουν καταστήματα τροφίμων, τα σημάδια είναι άσχημα. Το ίδιο και χειρότερο είναι όταν κλείνουν βιβλιοπωλεία όπως ο Ιστορικός Εκδοτικός Οίκος της χώρας, ο οποίος, με παρουσία πάνω από ένα αιώνα, λάμπρυνε με την πνευματική παρουσία του, την Ελληνική κοινωνία, αυτή είναι η χειρότερη κρίση και καλό είναι οι ιθύνοντες να το λάβουν σοβαρά υπόψη. Γιατί, αν κλείσει το βιβλιοπωλείο, σταματήσει η κυκλοφορία της εφημερίδας, του βιβλίο, σίγουρα θα περάσει η ανθρωπότητα στο σκοταδισμό, εκεί που θέλουν να την χειραγωγήσουν, να την κατευθύνουν σαν αγέλη, επί σφαγή, οι δραγουμάνοι, οι έμποροι των όπλων.
*****
«΄Ολοι ξέρουμε ότι τα βιβλία καίγονται- όμως γνωρίζουμε ότι τα βιβλία δεν μπορούν να σκοτωθούν από τη φωτιά. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά τα βιβλία ποτέ δεν πεθαίνουν. Κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη δεν μπορούν να καταργήσουν τη μνήμη… Σ’ αυτόν τον πόλεμο, γνωρίζουμε πως τα βιβλία είναι όπλα». Φραγκλ. Ρούσβελτ