Αναβίωσαν νεανικές μνήμες, από την παρουσίαση, του Ιστορικού Ημερολογίου, του αγαπητού συμπολίτη, φίλου Θ. Ορδουμποζάνη, που έγινε πρόσφατα, στις 3.1.2018, στην κατάμεστη αίθουσα του του ξενοδοχείου Εγνατία της πόλης μας. Όντως, συγκινητική ήταν η βραδιά όταν, περνούσαν εικόνες, πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα, από την οθόνη προβολής. Για μένα, όπως και για κάποιους συμπολίτες μου, που “άγουν”, την ηλικία μου, θα περπάτησαν, ταξίδεψαν νοερά, σε εκείνα τα χρόνια, που μας άφησαν γλυκές και πικρές αναμνήσεις.
Κοντοστάθηκα στο κτίριο του Παραρτήματος του Γυμνασίου, νεοκλασικού τύπου, διακοσμημένη πρόσοψή του, κοσμούσαν, πάνω στο αέτωμα. οι τρεις καλλίγραμμες μούσες. Στο κτίριο αυτό, ευτύχησα να πάρω τα πρώτα Γυμνασιακά μου γράμματα το 1938, με Γυμνασιάρχη τον αείμνηστο Αδαμάντιο Ταμβακίδη κα φιλόλογο Γιαννακούρο. Γέμιζε η αίθουσα από την ευθυτενή, ελληνοπρεπή κορμοστασιά του, την στεντόρεια κρυστάλλινη φωνή του. Σαν να τον έχω μπροστά μου: “Λύκος διώκει αμνό, ο δε αμνός …….” .Νεκρική σιγή, τσιμουδιά δεν ακουγόταν, στη διάρκεια του μαθήματος, από σεβασμό το ήθος και το ύφος διδασκαλίας του.
Πολλά παιδιά τότε, στην πρώτη τάξη, χωρισμένα σε τμήματα, χωριστά οι μαθήτριες, στις μικρές τάξεις. Μπορεί το καθεστώς του Μεταξά που είχε το “ρετσινόλαδο”, μέσω σωφρονισμού, για τους αντιφρονούντες,, γέμισε τις φυλακές και τα ξερονήσια από εξόριστους, για εμάς τους νέους, που περνούσαμε στην εφηβεία, καρφί δεν μας καιγόταν αφού, μεσοβδόμαδα, κάθε Τετάρτη, μας πηγαίνανε κοντά στο Πρώτο Δημοτικό Σχολείο, στον ανοιχτό ελεύθερο χώρο (τότε αεροδρόμιο, τώρα ο οικισμός Αγίας Κυριακής). Εκεί μας κάνανε αθλοπαιδιές τις δε μεγάλες τάξεις ασκήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα και εκμάθηση σκοποβολής με δοκιμαστικά όπλα “φλόμπερ”. Με την κήρυξη του πολέμου 28 Οκτωβ. 1040, έκλεισαν όλα τα σχολεία της επικράτειας και εμείς τα χωριατόπαιδα, γυρίσαμε στις εστίες μας.
Με την απελευθέρωση της πατρίδας μας, φθινόπωρο 1944, επαναλειτουργίας του Γυμνασίου μας, επανήλθα από το προσφυγικό Γυμνάσιο Φερών, το οποίο λειτούργησε στη διάρκεια της κατοχής, με άδεια της Γερμανικής φρουράς ως παράρτημα της Αλεξανδρουπόλεως, όταν η πόλη μας μετρούσε τις πληγές της και προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα μια που η Βουλγάρικη κατοχή ήταν η πιο βαριά από τη Γερμανική-Ιταλική.
Το Παράρτημα Γυμνασίου, περί αυτού θέλω να καταλήξω, πέρα από τον εκπαιδευτικό του ρόλο, χρησιμοποιήθηκε και για πολλαπλές κοινωνικές χρήσεις. Παράλληλα, ως αίθουσα διδασκαλίας και ως εστία ορφανοτροφείο για τους μαθητές που προερχόμασταν από την περιφέρεια. Μας είχαν φέρει από τους στρατώνες μονόκλινα, εγκαταλειμμένα κρεβάτια, τα οποία νωρίς το πρωί τα κατεβάζαμε κάτω στο μεγάλο υπόγειο χώρο. Αυτό γινότανε κάθε μέρα.. Ευτυχώς που στον αύλειο χώρο υπήρχαν βρύσες με καθαρό νερό και τουαλέτες καθαριότητας. Ευτυχώς.. Από τη Ανατολική μεριά του Παραρτήματος, στον κατηφορικό δρόμο προς την Μαζαράκη, στήνονταν 2,3 καζάνια για παροχή συσσιτίου για τους οικότροφους μαθητές και για άπορες οικογένειες.
Το οικοδομικό τετράγωνο, με κέντρο αναφορά τον Ιερό Ναό του ;Αγίου Νικολάου, πολιούχου και προστάτη της πόλης μας περιλαμβάνει την έδρα της Μητρόπολής μας και άλλα εκκλησιαστικά, εκπαιδευτικά ιδρύματα, να αποτελεί τον θρησκευτικό, πνευματικό χώρο της πόλης μας. ΄Ακουσα, σε ανοικτή συζήτηση που έγινε πέρυσι, στην τηλεόρασή μας σχετικά με το Παράρτημα που κατεδαφίστηκε ότι ο Δήμαρχός μας έχει φυλάξει τις μούσες και είναι προς τιμήν του. Θα είμαι ευτυχής, να προλάβω να δω την επανατοποθέτησή τους.
Χρόνια Πολλά.
Χρόνια καλά/
Αλεξανδρούπολη
9 Ιανουαρίου 2018