Η απόληξη, της Βαλκανικής Χερσονήσου, προς τη μεριά του Νότου, έφτιαξε τη χώρα μας, “χωστή”, ανάμεσα σε Ιόνιο-Αιγαίο Πέλαγος, μια τεράστια βεράντα και τη Χαλκιδική μας, τρία πανέμορφα μπαλκόνια, με τα ισάριθμα πόδια, Κασσάνδρας, Σιθωνίας, Αγι-Όρος, να κοσμούν τον Βορειοελλαδικό, Αιγαιοπελαγίτικο χώρο.
Η Αμμουλιανή ή Αμολιανή, μικρό νησάκι, ανάμεσα σε Σιθωνία-Αγι’Ορος, κατάντικρυ, σε λίγη απόσταση από τον Πύργο της Ουρανούπολης, το 15Αύγουστο της Παναγίας, βουλιάζει από κοσμοσυρροή επισκεπτών. Πριν μερικά χρόνια, σε καλές εποχές, ευτύχισα να παραβρεθώ, σε τέτοιες γιορταστικές μέρες όπου, το νησάκι γνώρισε απίθανες μέρες μεγαλείου ομορφιάς, ευημερίας. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος, μας παρουσίασε, στην απλόχωρη πλατεία του νησιού, μουσικοχορευτικό πρόγράμμα, με παραδοσιακά Μικρασιάτικα ενθυμήματα. Το νησάκι, πλαισιώνεται περιφερειακά, από την Ανατολική μεριά, από “συστάδα” μικρών-μεγάλων βράχων, που φαντάζουν με πίνακα έργων τέχνης, όπως τα έχει σμιλεύσει, το κύμα της θάλασσας, να παίρνουν διάφορα, από φυσικού, περίτεχνα σχήματα, μορφές ζώων, πουλιών, ανάλογα από τη θέση που περιεργάζεται ο επισκέπτης. Ένα λειβάδι διάσπαρτων μικρών μεγάλων βράχων, να προβάλλουν σαν μανιτάρια πάνω στη θάλασσα, με συντροφιά, τα γλαρόπουλα να απολαμβάνουν τη φύση. Να λυσσομανά η θάλασσα, πότε με το απαλό χαδιάρικο και πότε με το αγριεμένο κύμα, να αντιστέκονται, με πείσμα στη φθορά του χρόνου, στην αιωνιότητα. Σε μικρή απόσταση, από την άλλη μεριά του Άθως, κοντά στην παραλία της Ιερισσού, το θέρετρο της Νέας Ρόδας, ιστορικό πέρασμα της στρατιάς του Ξέρξη (490 π.Χ), προκειμένου να αποφύγει το δύσκολο πέρασμα του Κάβο-Ντόρο, το Ακρωτήριο του Αγι’Ορους. Λίγο Ανατολικά, η γραφική Πόλη της Ουρανούπολης, με τον περίφημο Πύργο της; φύλακα και Βιγλάτορα, των θησαυρών της Αθωνικής Πολιτείας. Αγναντεύοντας, “αφ’ υψηλού”, το μεγαλείο της φύσης, τους γραφικούς κόλπους, τα μαργαριταρένια διάσπαρτα νησιά, σε Αιγαίο, Ιόνιο, ο νους μου αυτόματα πήγε στον Οδυσσέα Ελύτη, τον κατ’έξοχή ποιητή-λάτρη, της θάλασσας, των νησιών μας. Θα μου επιτρέψετε, στη μνήμη του να παραθέσω το παρακάτω απόσπασμα από το “Άξιον Εστιν”: « …Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα. Και είδα και θαύμασα // Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’εικόνα και ομοίωσή μου: Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή και γαλήνιοι αμφορείς και λοξές δελφινιών ράχες // Η Ίος, η Σίκινος, η Σέριφος, η Μήλος // Κάθε λέξη κι’από’να χελιδόνι, για να σου φέρνουν την άνοιξη μέσα στο θέρος, είπε…» Κάπως έτσι, γεννήθηκε και το απέραντο λειβάδι, από διάσπαρτα, πανέμορφα νησιά, νησάκια, βραχονησίδες, από τους Παξούς, του Βορρά, στο Καστελόριζο, από τη Νίκη της Σαμοθράκης ως τη Γαύδο της Κρήτης, το καθένα με την ιστορία την ταυτότητά του, με τα ήθη, τις παραδόσεις τους, την ομορφιά τους, να κόσμημα της πατρίδας μας. Αλλά, ξεχωριστή θέση να κατέχει, ο αγέρωχος, υψηλόκορμος, φύλακας και προστάτης, ο Πύργος της Ουρανούπολης. Κτισμένος, πάνω σε βράχο, πριν το 1344, σε ακροθαλάσσι του όρμου, της Ουρανούπολις, της Ουράνιας Πόλης, ορθώνεται πανύψηλος, με την αγέρωχη κορμοστασιά του, να δηλώνει, προστάτης και άγρυπνος φύλακας, των θησαυρών του Αγίου Όρους και των κατοίκων της περιοχής του. Φτιαγμένος από σκληρή πελεκητή, καλοαραδισμένη πέτρα, από μαστόρους μερακλήδες, αποτελεί αριστούργημα τέχνης, της εποχής του και λαμπρά έπραξε του Υπουργείο Πολιτισμού και το έθεσε υπό την προστασία του, να χρησιμοποιείται μουσείο, με αξιόλογα εκθέματα-κειμήλια, του Αγίου Όρους και της περιοχής.
*****
Σε τούτη, τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που, περνάει η πατρίδα μας, προστέθηκε και τούτο, με το προσφυγικό, τεράστιο κοινωνικό, ανθρωπιστικό πρόβλημα, οι κάτοικοι των νησιών μας, σηκώνουν δυσβάσταχτο φορτίο, και παρά τις όποιες δυσκολίες, δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς. Μακάρι, από το Άγιον Όρος, ας “καταυγάσει, ελπιδοφόρο μήνυμα”, προς τους απανταχού δραγουμάνους της γης, να σταματήσουν, επιτέλους, να πουλάνε όπλα στους εμπολέμους και, ας αφήσουν, την αμπελοφιλολογία, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα παρόμοια. Η ανθρωπότητα υποφέρει. Περνάει δύσκολες καταστάσεις.
Αλεξανδρούπολη 21 Αυγούστου 2016