Ο Γαλαξίας μας γνωστός στα αγγλικά και ως «Milky Way», που είναι μετάφραση του λατινικού Via Lactea «Γαλακτική Οδός» αποτελείται από διακόσια έως και τετρακόσια εκατομμύρια αστέρες, οι οποίοι φαίνεται να σχηματίζουν μία γαλακτόχρωμη, φωτεινή λωρίδα από πάρα πολλά αστέρια.
Ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός, γεωγράφος, αστρονόμος και ιστορικός, Ερατοσθένης, ο οποίος γεννήθηκε στην Κυρήνη της Λιβύης το 276 π.Χ. και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 194 π.Χ., αναφέρει για τον σχηματισμό του Γαλαξία μας πως ο θεός Ερμής ξεγέλασε τη θεά Ήρα, ώστε ο Ηρακλής να θηλάσει από τον θεϊκό μαστό της. Η θεά όμως, καθώς θήλασε για λίγο τον Ηρακλή, κατάλαβε την απάτη και τη στιγμή που τον έσπρωξε μακριά από το μαστό της, το γάλα της σκόρπισε στον ουρανό, δημιουργώντας όλη αυτή την γαλαξιακή ζώνη.
Ο Ερατοσθένης ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι η Γη είναι μια σφαίρα που βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος, η οποία περιστρέφεται με συχνότητα εικοσιτεσσάρων ωρών. Ενώ ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα του ήταν η μέτρηση της περιφέρειας της Γης, καθώς την υπολόγισε σε 39.690 χιλιόμετρα, ενώ σήμερα γνωρίζουμε πως είναι 40.007,86 χιλιόμετρα και κατά την περίοδο του Γαλλικού Διαφωτισμού είχε υπολογιστεί στα 40.000 χιλιόμετρα.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή του μύθου για την γέννηση του Γαλαξία, ο Δίας έπεισε με κάποιες υποσχέσεις την Ήρα να θηλάσει τον Ηρακλή, τον οποίο ο ίδιος ο Δίας είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη. Ο Ηρακλής όμως, ενόσω θήλαζε δάγκωσε τον μαστό της Ήρας και η θεά, καθώς πόνεσε, έσπρωξε μακριά της το μωρό με αποτέλεσμα το γάλα της να χυθεί στον ουρανό σχηματίζοντας τον Γαλαξία μας.
Αντίστοιχα όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο Ηρακλής, επιδιώκουν να τραβήξουν την προσοχή των θεών, να θηλάσουν δηλαδή από την πηγή αυτής της παγκόσμιας συνείδησης, ώστε το γάλα της να δημιουργήσει εντός τους εσωτερικούς γαλαξίες. Αναζητούν την αλήθεια, προχωρώντας στον δύσκολο δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης. Δεν παραμένουν στο φυσικό επίπεδο, ανεβαίνουν στο συναισθηματικό, το λογικό, το ενορατικό, το πνευματικό επίπεδο και στο τέλος κάποια στιγμή μοιάζει να ταυτίζονται με την πηγή της συνείδησης. Δηλαδή με το μέρος εκείνο που κοιτάει τον κόσμο και όχι με εκείνο που είναι ο κόσμος.
Με μία όμως προϋπόθεση, γνωρίζοντας πως θα πρέπει ν’ αφήσουν χώρο να γεμίσει το άδειο μέσα τους. Γιατί μόνο το άδειο μπορεί να γεμίσει με κόσμους, με εσωτερικούς γαλαξίες. Ο νους μας δεν σταματά να σκέφτεται, να αναλύει, να σχεδιάζει και να δοκιμάζει ατέλειωτα διανοητικά σενάρια.
Το φλιτζάνι της ύπαρξής μας είναι γεμάτο με γνώμες, απόψεις και πεποιθήσεις, φαίνεται όμως για τους περισσότερους να μην περισσεύει καθόλου χώρος για νέους κόσμους.
Θα έλεγε κανείς πως ο νους μας είναι τόσο φλύαρος και τόσο γεμάτος που θυμίζει τα πολιτικά «reality shows» των δελτίων ειδήσεων, τα οποία επιδίδονται σε ομηρικούς καβγάδες και σε στημένες πολιτικές κόντρες.
Όμως εδώ μιλάμε για κάτι άλλο, πως το ήδη γεμάτο μυαλό μας δεν μπορεί να εγκυμονεί ανώτερους κόσμους.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, μετά από κάποιες στιγμές έκστασης που είχε βιώσει, ομολόγησε σε μία επιστολή του πως αν μπορούσε να διατηρήσει έστω και ένα ελάχιστο τμήμα από αυτά τα οποία του απεκαλύφθησαν θα ήταν σοφός.
Ας μην ξεχνάμε, όπως εγκωμιαστικά αναφέρει ο Αλκιβιάδης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα για τον Σωκράτη, πως κατά την εκστρατεία της Ποτίδαιας, κάποια στιγμή ο δάσκαλός του βρέθηκε βυθισμένος σε βαθιά περισυλλογή, με αποτέλεσμα να στέκεται όρθιος στην ίδια θέση από την αυγή έως την άλλη μέρα. Κάτι το οποίο ξάφνιασε τους στρατιώτες που το αντιλήφθησαν, οι οποίοι θεώρησαν πως τον απασχολούσε κάποιο σπουδαίο ζήτημα.
Προφανώς όμως ο Σωκράτης κουβαλούσε τους δικούς του στοχαστικούς θησαυρούς από τον κόσμο των εκλάμψεων και των ενοράσεων.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στην ελληνική μυθολογία, η γέννηση του Γαλαξία μας μπορεί ακόμη να ήταν και η άφθονη αστρική σκόνη που άφησε πίσω του ο Περσέας καβάλα στον φτερωτό πήγασο, για να ελευθερώσει την Ανδρομέδα, κυνηγημένος από τον τρομερό Δράκοντα.
Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, αποτελούμε και εμείς μέρος αυτής της αστρικής σκόνης. Ας γίνει λοιπόν και το δικό μας πέρασμα ένα ελάχιστο αποτύπωμα που βυζαίνει από τα σπλάχνα της αρχέγονης ουσίας. Εξάλλου όπως πολύ ωραία αναφέρει η Πολωνέζα ποιήτρια, Βισλάβα Σιμπόρσκα (1923-2012) η οποία τιμήθηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας το 1996, σε ένα από τα πολλά και σπουδαία αποφθέγματά της πως: «μπορείς να βρεις ολόκληρο το σύμπαν κρυμμένο στα πιο ασήμαντα αντικείμενα». Άλλωστε μπορεί το σύμπαν να μας περιέχει ως αστρική σκόνη, όμως πολύ περισσότερο περιέχεται μέσα μας ως αστρική σκέψη.