Με την παρούσα επιστολή, αισθάνομαι την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση να εκφράσω δημόσια τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου καθώς και τον αμέριστο σεβασμό μου, προς τον κ. Ελπιδοφόρο Μανταδάκη, Αν. Καθηγητή Παιδιατρικής – Παιδιατρικής Αιματολογίας/Ογκολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης για τη συμπαράσταση, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον που επέδειξε εστιάζοντας στο σοβαρό πρόβλημα υγείας της κόρης μου.
Η ιστορία μας ξεκίνησε από μία επίσκεψη στο Νοσοκομείο Καβάλας στις 10-4-2016, μετά από παράπονα της κόρης μας, για έντονες ενοχλήσεις στην κοιλιακή χώρα. Νοσηλευτήκαμε σε άλλα δύο μεγάλα Νοσοκομειακά Ιδρύματα της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, με διαφορετικές διαγνώσεις μεταξύ νεφροβλαστωμάτωσης και Όγκου Wilms, προ εγχειρητικές χημειοθεραπείες και ολική αφαίρεση νεφρού περιμένοντας την ιστολογική για την τελική διάγνωση.
Τελικά ο δρόμος του ταξιδιού, μας έφερε στην Αλεξανδρούπολη, έχοντας πληροφορηθεί για την επιστημονική επάρκεια του συγκεκριμένου Ιατρού και επιλέγοντας τον, κατόπιν δικής μας απαίτησης. Από την πρώτη στιγμή εδράζοντας σε τεκμηριωμένα επιχειρήματα, μας έκανε να αισθανθούμε ασφαλείς, ενημερώνοντας μας για την κατάσταση και την προοπτική της αποκατάστασης της υγείας της κόρης μας, δίνοντάς μας το ακριβές χρονοδιάγραμμα της θεραπείας που χρειαζόταν. Καθ όλη αυτή τη δύσκολη πορεία, ήταν προσωπικά παρών σε κάθε χημειοθεραπεία, προετοιμασμένος στην εντέλεια και εφαρμόζοντας μεθοδικά και υπεύθυνα την επιστημονική και ιατρική του γνώση.
Αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω ότι, επιπλέον της εξαίρετης επιστημονικής του κατάρτισης, τον διακρίνουν χαρακτηριστικά, αλλά και ιδιότητες, που οι ασθενείς τα έχουν υπέρτατη ανάγκη, αλλά δυστυχώς σπάνια συναντούν. Το ήθος, οι αξίες, η ανθρωπιά, η υποστήριξη, η ανταπόκρισή του με ευγένεια στο έπακρο, σε ότι χρειαστήκαμε. Διότι εντέλει αποδεικνύεται ότι, είναι αδύνατο να εφαρμόζει την ιατρική αυτός, που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο άνθρωπος.
“Ουκ ένι ιατρικήν είδέναι, όστις μη οίδεν ό τι εστίν άνθρωπος.”
Ιπποκράτης, 460-377 π.Χ. , Πατέρας της Ιατρικής.
Θα επιθυμούσα τέλος να επισημάνω ότι, οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν μάχη καθημερινά, με τα λίγα μέσα που διαθέτουν, ώστε να καλύψουν τις ανάγκες, και τα τρέχοντα προβλήματα. Δίνουν τον αγώνα τους, επιτελούν σιωπηρά το έργο τους, απλά χωρίς να επηρεάζονται. Ας προσπαθήσουμε να συνδράμουμε και να συμβάλλουμε ο καθένας από το πόστο του, στην καλυτέρευση των συνθηκών ποιότητας και ασφάλειας, παρέχοντας τους, τις ανάλογες υποδομές, μηχανήματα και εφόδια για την αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος υγείας παρουσιασθεί. Ας δώσουμε στον Ιατρό αυτό, τουλάχιστον όσο μπορούμε, τα εφόδια ώστε οι παρεμβάσεις του στον ασθενή να λαμβάνουν χώρα, ανεπηρέαστα.
Με εκτίμηση και σεβασμό,
Αθανάσιος Α. Καλαντζόπουλος