Το πρωί της Πρωτοχρονιάς έστειλα ένα μήνυμα συμπαράστασης σε Τούρκους φίλους και φίλες μου στην Κωνσταντινούπολη, για το νέο μακελειό με τους πολλούς νεκρούς στο Βόσπορο, που διασκέδαζαν για τον ερχομό του νέου χρόνου.
Μια φίλη μου απάντησε με το παρακάτω μήνυμα: «Υπάρχει πολύ κακό γύρω μας Yannis. Είμαστε πάρα πολύ ανήσυχοι και φοβόμαστε για την ζωή μας και για το μέλλον μας. Η καρδιά μας είναι στην Ελλάδα και στους φίλους που μας συμπαραστέκονται».
Ανέβασα την απάντηση αυτή στο FaceBook με το σχόλιο ότι «η μοίρα των λαών μας είναι κοινή και όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι βαθιά νυχτωμένος», εννοώντας ότι το κακό που υπάρχει γύρω μας απειλεί και μας και ότι δεν πρέπει να χαιρόμαστε για την τραγωδία των γειτόνων μας. Η ανάρτηση αυτή δεν άρεσε σε μερικούς οι οποίοι απάντησαν ενοχλημένοι που ταύτισα (;) τους Έλληνες με τους Τούρκους, ενώ άλλοι προχώρησαν περισσότερο λέγοντας «καλά να πάθουν».
Ένας άλλος έγραψε: «Πως είναι δυνατό να λέγονται τέτοια πράγματα; Με τους Τούρκους μας χωρίζουν ποτάμια αίματος αμάχων Ελλήνων, τεράστιες πολιτιστικές και θρησκευτικές διαφορές και εντελώς διαφορετικές καταβολές. Εκπροσωπούν τον ασιατικό πολιτισμό και τον μουσουλμανικό τρόπο σκέψης και εμείς είμαστε η κοιτίδα του Ευρωπαϊκού τρόπου σκέψης και πολιτισμού. Το να μας συγκρίνουν με τους Τούρκους, μόνο ως προσβολή για τον Ελληνικό λαό μπορεί να εκληφθεί». Συμπλήρωσε μάλιστα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος που δημιούργησε την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ήταν υπέρμαχος της Μεγάλης Ιδέας.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να θυμίσω ότι πατριωτισμός σημαίνει να αγαπούμε την πατρίδα μας και εθνικισμός να μισούμε τους άλλους λαούς. Αγαπάμε την πατρίδα μας, σεβόμενοι όλους τους λαούς, για να σέβονται και αυτοί τη δική μας πατρίδα. Όταν χαρακτηρίζουμε απαξιωτικά όλους τους Τούρκους εχθρούς εξαιτίας της αντιδημοκρατικής και εριστικής κυβέρνησής τους, αδικούμε τους ανθρώπους στους οποίους ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο στην περιοχή.
Ο εθνικισμός εξ άλλου είναι διαχρονικά υπεύθυνος για εθνικές καταστροφές, όπως η ατιμωτική ήττα στον πόλεμο του 1897, η μικρασιατική καταστροφή, η χούντα, η απώλεια της μισής Κύπρου, ο εξευτελισμός από τα Σκόπια, η παρ’ ολίγον ολέθρια και για τους δυο λαούς σύρραξη με την Τουρκία στην κρίση των Ιμίων. Δυστυχώς με αυτά τα στερεότυπα μας διδάσκουν την Ιστορία προβάλλοντας μόνο τις ηρωικές στιγμές των Ελλήνων, αλλά αποσιωπώντας τις δικές μας σκοτεινές στιγμές και τις ευθύνες των εθνικιστών για τις εθνικές καταστροφές. «Εθνικόν το αληθές», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός. Ακόμη και το 1821 θα είχε σβήσει μέσα στον εμφύλιο αν δεν υπήρχε το Ναβαρίνο. Ακόμη και ο υπεράνω κάθε υποψίας για «ενδοτισμό», ο μακεδονομάχος Ίων Δραγούμης, ονειρευόταν μια ελληνο-τουρκική ομοσπονδία για την διασφάλιση της συνέχισης της ύπαρξης της μεγάλης ελληνικής κοινότητας των 1.500.000 Ρωμιών και της παρουσίας του Πατριαρχείου. Είχε μάλιστα συστήσει το 1908 τη μυστική «Οργάνωση της Κωνσταντινούπολης» για την πραγμάτωση αυτής της ιδέας. Η έλευση των Νεοτούρκων ματαίωσε αυτές τις σκέψεις.
Είναι γνωστός ο περιστασιακός μεγαλοϊδεατισμός του Βενιζέλου, αλλά υπέγραψε συνθήκη ειρήνης και συνεργασίας με τον Κεμάλ, όταν επανήλθε στην εξουσία μετά την ήττα του 1922. Επίσης οι επιτυχίες του οφείλονταν κυρίως στην πολιτική οξυδέρκεια και την διορατικότητά του. Γι αυτό και διέφερε από τους πολεμοκάπηλους και πατριδοκάπηλους του παλατιού και του Γούναρη, ο οποίος ενώ κέρδισε τις εκλογές του 1920 με το σύνθημα «οίκαδε», δηλαδή σταμάτημα του πολέμου, συνέχισε χωρίς την υποστήριξη των συμμάχων την άφρονα επέλαση του στρατού, με σκοπό να καταλάβει την Άγκυρα, προβαίνοντας σε ενέργειες σε βάρος των τούρκων αμάχων που θα θέλαμε να ξεχάσουμε.
Απολύτως καμία επιτυχία δεν έχουν να επιδείξουν οι υπερπατριώτες. Το χειρότερο όμως είναι ότι όσο πιο ανελλήνιστοι είναι κάποιοι από αυτούς, τόσο περισσότερο ελληναράδες γίνονται. Και το ακόμη χειρότερο, ότι μπερδεύουν τον «ελληνοπρεπή» κατσαπλιαδισμό, με τον ελληνοδυτικό πολιτισμό και τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, τον οποίο θυμούνται μόνο όταν θέλουν να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους «καθυστερημένους» ανατολίτες.