της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη
Όταν προ μηνός ενημερώθηκα από την Πρόεδρο του Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Αλεξανδρούπολης, την αγαπητή κυρία Σαμαρά Ελένη για την απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου να με τιμήσουν αισθάνθηκα συγκίνηση, ικανοποίηση και έκπληξη.
Συγκίνηση διότι είχε να κάνει με το γεγονός ότι η βράβευση θα γινόταν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια ημέρα μνήμης και αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών.
Ικανοποίηση διότι η τιμή προερχόταν από τον μακροβιότερο και βραβευμένο σύλλογο της Θράκης, ο οποίος συμπληρώνει έναν ολόκληρο αιώνα προσφοράς.
«Ο άνθρωπος καλλιεργεί τις χειρότερες πλευρές του για να επιβιώσει και τις καλύτερες για να διακριθεί» είχε πει ο αείμνηστος Κωστής Παπαγιώργης. Και όμως…
Έκπληξη αισθάνθηκα διότι ως δημοσιογράφος εδώ και τριάντα χρόνια είχα πειστεί ότι οι ρήσεις «ουδείς προφήτης στον τόπο του» και «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη» ασκούν δυσανάλογη επιρροή στους εντόπιους φορείς αναφορικά με αυτό που εκφράζουν. Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι αισθάνομαι υποχρεωμένη να αναθεωρήσω.
Αν και παγιωμένες θέσεις σαν αυτές που εκφράζουν οι προαναφερθείσες ρήσεις νομίζω ότι πεισμώνουν αντί να αποθαρρύνουν όσους εκτίθενται στην κρίση των άλλων καθώς αναμετρώνται με τον άνθρωπο, τα πάθη, τις εμμονές και τις αδυναμίες του, όπως επίσης προσπαθώ να κάνω εδώ και μια εικοσαετία ως γραφιάς. Και επιμένω στον όρο «γραφιάς» από το «συγγραφέας» γιατί όπως λέει ο ποιητής «ραφή η γραφή πως γίνεται και μένω πάντα ξηλωμένος».
Ίσως γιατί η υπεράσπιση του δημοκρατικού αυτονόητου είναι για τη λογοτεχνία, σήμερα και για εμάς τις γυναίκες περισσότερο, ό,τι υπήρξε η επαναστατικότητα και η στράτευση άλλων εποχών. Δυστυχώς.
Παρά το γεγονός ότι η σημερινή ημέρα είναι ημέρα μνήμης και τιμής για τις μαχητικές εκείνες διαδηλώτριες της 8ης Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διεκδίκησαν με τίμημα την ίδια τους τη ζωή ανθρώπινο ωράριο, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ίση αμοιβή.
Αιτήματα που 162 χρόνια μετά επανέρχονται στο προσκήνιο τα χρόνια της βαθιάς κρίσης που διερχόμαστε, της συντηρητικοποίησης της κοινωνίας και της επικίνδυνης ανόδου της ακροδεξιάς.
Αιτήματα, όπως για παράδειγμα η κοινωνική προστασία της μητρότητας, τα οποία αποτελούν εκ νέου προτάγματα και διεκδικούμενα.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι η κοινωνική ανισότητα, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και η συρρίκνωση του λεγόμενου κοινωνικού κράτους είναι γνωστό ότι οδηγούν κατευθείαν στην κόλαση της συγκαλυμμένης ή απροκάλυπτης βίας σε βάρος των πιο ευάλωτων, όπως είναι οι γυναίκες ή τα άτομα με αναπηρία.
Διότι και η φτώχεια μια μορφή βίας είναι, αποσιωπημένη μεν πανταχού παρούσα δε. Πρόκειται για καταστάσεις που απηχούν πολιτικές επιλογές και από τις οποίες οφείλουμε, όσοι τουλάχιστον υπηρετούμε τη δημοσιογραφία και κάθε μορφή Τέχνης να μην αποστρέφουμε το βλέμμα αλλά να εστιάζουμε και να τις αναδεικνύουμε.